Wydawca treści Wydawca treści

Ochrona lasu

Wiedza o procesach zachodzących w przyrodzie i kontrola stanu środowiska leśnego pozwalają leśnikom na wczesną diagnozę zagrożeń, mogących wpłynąć negatywnie na stan lasu. Każdego roku podejmują oni działania mające na celu zachowanie trwałości lasu i zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze.

Zagrożenia dzieli się na trzy grupy:

  • biotyczne (np. szkodliwe owady, grzyby patogeniczne, ssaki roślinożerne);
  • abiotyczne – ekstremalne zjawiska atmosferyczne (np. silne wiatry, śnieg, ulewne deszcze, wysokie i niskie temperatury);
  • antropogeniczne – wywołane przez człowieka (np. pożary, zanieczyszczenia przemysłowe, zaśmiecanie lasu).

Przeczytaj więcej o ochronie lasu

Wykonując zadania z zakresu ochrony lasu Nadleśnictwo Trzebielino podejmuje profilaktyczne działania, stosując przy tym zintegrowane metody ochrony lasu, obejmujące działania modyfikujące środowisko w kierunku zmian niekorzystnych dla sprawców szkód, a korzystnych dla ich wrogów naturalnych.

Przy rozwiązywaniu problemów związanych z ochroną lasu  stosuję się indywidualne rozwiązania dla konkretnych przypadków minimalizując szkody ekologiczne, które mogą wystąpić w efekcie wykonywanych zabiegów. Lasy Nadleśnictwa Trzebielino są narażone na zagrożenia ze strony szkodliwych owadów m.in. szeliniaków, smolików znaczonych, strzygoni choinówki, paprocha cetyniaka, brudnicy mniszki, chrabąszczy, kornika drukarza.  W celu ochrony upraw i młodników przed szkodnikami wykonuję się zabiegi profilaktyczne polegające na:

  • kontroli występowania szkodników korzeni i zalesianiu gruntów po stwierdzeniu braku zagrożenia,
  • preferowaniu zintegrowanej ochrony upraw i młodników przed szkodnikami korzeni,
  • stosowaniu zasady przelegiwania zrębów,
  • stosowaniu dołków chwytnych i pułapek feromonowych,
  • ciągłej obserwacji występowania i rozwoju szkodników,
  • bieżącej rejestracji stwierdzonych ognisk zagrożeń.

W celu ochrony przed szkodnikami pierwotnymi wprowadza się gatunki biocenotyczne i fitomelioracyjne, ochrania się mrowiska, zakłada budki lęgowe i karmiki dla ptaków,  zakładane są małe remizy dla entomofauny i awifauny. W celu podniesienia naturalnej odporności ubogich monokultur sosnowych wybudowano 11 zbiorników retencyjnych w ramach programu "Mała retencja".


Występują również zagrożenia od patogenów grzybowych, głównie w drzewostanach na gruntach porolnych. Aby zapobiegać rozmnoży patogenów przestrzega się zasad higieny lasu, wykonuje na bieżąco identyfikację zjawisk chorobowych z określeniem ich nasilenia i występowania. Zabiegi pielęgnacyjne wykonuje się w okresie najmniejszego nasilenia zarodnikowania grzybów i stosuje się preparaty biologiczne zapobiegające rozprzestrzenianiu się patogenów korzeni. W celu ochrony upraw i młodników przed zwierzyną stosuje się:

  • repelenty – środki chemiczne, które zabezpieczają przed zgryzaniem   i spałowanie,
  • osłony indywidualne – chronią przed zgryzaniem pączka szczytowego,
  • grodzenie upraw siatką leśną – po wyjściu uprawy jak się potocznie mówi „spod pyska" zwierzyny uprawy są rozgradzane.

 

 
Ochrona przeciwpożarowa 

Nadleśnictwo Trzebielino jest zaliczone do III kategorii zagrożenia pożarowego. System ochrony przeciwpożarowej oparty jest na całodziennych dyżurach w okresie kwiecień-październik i patrolach terenowych w okresie szczególnego zagrożenia. W celu szybkiego wykrywania i alarmowania zagrożeń pożarowych na terenie nadleśnictwa znajdują się dwie dostrzegalnie. W tym jedna obserwacyjna wieża betonowa w leśnictwie Role wybudowana przy dofinansowaniu z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska   i Gospodarki Wodnej i druga wieża metalowa z  zamontowaną kamerą przemysłową w leśnictwie Bąkowo.


Betonowa wieża obserwacyjna leśnictwo Role (fot. M. Wiśniewski)


Na terenie nadleśnictwa usytuowane są dwie bazy sprzętu ppoż. W jednej na wyposażeniu jest terenowy samochód patrolowy z modułem gaśniczym którego zakup dofinansował Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Na terenie usytuowano 20 punktów czerpania wody, głównie na zbiornikach i ciekach wodnych. Większość z nich posiada place manewrowe wraz z utwardzonymi dojazdami. Wykonywane są i porządkowane pasy ppoż. przy drogach publicznych oraz przy miejscach postoju pojazdów. Wyznaczono i ponumerowano sieć dróg dojazdowych na potrzeby prowadzenia akcji gaśniczych.

 

Punkt czerpania wody na zbiorniku retencyjnym "Słonica" w Leśnictwie Role (fot. K. Połczynski)


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Informacja o ASF

Informacja o ASF

ASF czyli Afrykański Pomór Świń jest to zakaźna choroba wirusowa, która występuje u świń i dzików. Jak nazwa wskazuje pierwsze ogniska tej choroby wykryto w Afryce ponad 100 lat temu na obszarach Kenii. W Europie choroba ta po raz pierwszy pojawiła się w 1957 roku w Portugalii. Do Polski wirus prawdopodobnie przedostał się od naszych wschodnich sąsiadów - pierwsze padłe dziki zarażone wirusem wykryto w 2014 w województwie podlaskim. Mimo usilnych starań myśliwych, rolników i weterynarzy choroba szybko rozprzestrzenia się ta terenie kraju – co chwila słyszymy o kolejnych nowych przypadkach występowania ASF. Do niedawna choroba ta obecna była tylko we wschodniej części naszego kraju. Niestety w listopadzie 2019 roku pojawiło się nowe ognisko w województwie lubuskim a kilka dni później wirus pojawił się w Wielkopolsce.

Choroba jest przenoszona poprzez kontakt z zakażonymi zwierzętami, ich krwią lub odchodami a także padliną, jak również poprzez kontakt z obiektami skażonymi np. pojazdy, odzież. Wirusa przenosi również kleszcz z rodzaju Ornithodorus, które na szczęście nie występują w Europie.

            Co prawda wirus nie stanowi zagrożenia dla człowieka - jest niebezpieczny tylko dla dzików i świń, jednak musimy być bardzo ostrożni by nie przyczynić się do jej przenoszenia na choćby swoich ubraniach. 

Charakterystycznymi objawami choroby u świń i dzików są: wysoka gorączka, brak apetytu, zapalenia spojówek, kaszel, pienisty wypływ z nosa, biegunka, wymioty. Czasami pojawiają się również drgawki. Zdarza się, że choroba zabija zwierzęta jeszcze w okresie inkubacji – jest to tzw. postać nadostara choroby; lub trwa kilkanaście miesięcy doprowadzając do wyniszczenia osobnika – postać przewlekła. Śmiertelność w zarażonych stadach prawie zawsze wynosi 100%, choć część dzików może przeżyć zakażenie, stając się nosicielami choroby.

Niestety nie ma szczepionki przeciwko wirusowi ASF dlatego bardzo ważne jest zachowanie środków ostrożności i regulacja populacji dzików aby wirus nie rozprzestrzeniał się dalej.

Szczegółowe informacje o ASF można znaleźć tutaj: kliknij.